enteresan bir şey şu hamilelik. 6. hissi tavan yapıyor insanın, bebek beklediğimi öğrendiğim ilk andan itibaren biliyordum oğlum olacağını, az çok tipini bile tahmin ediyordum, rüyalarıma giriyordu ve sizi temin ederim sadece göz renginde yanıldım, ben nerden bileyim annesinin mavi boncuklarını alacak kadar uyanık bir oğlum olduğunu? ela olacak diye düşünüyordum. çünkü yener can' ın gözleri ela, ee benim canım annemle babamın gözleri ela, nursel annenin gözleri de ela. bu durumda ela kaçınılmaz görünüyordu. ama benim çakal oğlum, hamit dededen yani babaannemin babasından bana miras kalan mavi gözleri kapıvermiş. neyse şimdi göz rengini bir kenara bırakalım...
ne diyordum??? ben biliyordum oğlum olacağını da elbette ispatı gerekiyordu. hamileliğimin 14. haftasında canım doktorum Can Bey kontrolde dedi ki, '' haftaya müsait olursan gel de cinsiyetine bakalım. '' o hafta geçmek bilmedi. sonunda gittim yine doktorcuğumun yanına, Can Bey in huyudur, direkt söylemez hiç bir şeyi. çatlatır insanı; '' ne isim koyacaksınız bebeğe? '' diye sordu. ben de kız olursa ada belki ama erkek olursa kesinlikle POYRAZ dedim. '' o zaman Poyraz a merhaba de bakalım '' dedi. ben de ukala ukala ben zaten biliyordum dedim... yüzümde kocaman bir gülümseme Yener i aradım hemen. sonra babamı, halamı, Nursel Anneyi. lafı geçmişken içimde bir yaradır, yazmadan geçersem ne kendime ne de yazılarıma dürüst davranmış olurum. ben hamilelik kontrollerime son ay hariç hep kendi başıma gittim, sıramı beklerken de eşi ile elele bekleşen kadınları kıskandım durdum içten içe. Yener in kendi işi olması ve yoğunluğu yüzünden yalnız kaldım. ama doğru olan bir kadının gebelik kontrollerine eşi ile gitmesi. benimki sorunsuz bir hamilelikti ama ya problemler olsaydı... hoş belki problemli olsaydı Yener de beni yalnız bırakmazdı. neyse içimde uktedir yani, kısmet ikincisine artık :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder